ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ "ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਗੁੱਸਾ" ਅਤੇ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ "ਅਸੰਭਵ" ਸਥਿਤੀਆਂ। ਨਵੀਨਤਮ "ਐਵਰੀ ਸਟੋਰੀ ਮੈਟਰਜ਼" ਰਿਕਾਰਡ ਕੋਵਿਡ-19 ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੌਰਾਨ ਬਾਲਗ ਸਮਾਜਿਕ ਦੇਖਭਾਲ ਦੇ ਜਨਤਾ ਦੇ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਐਵਰੀ ਸਟੋਰੀ ਮੈਟਰਸ ਰਿਕਾਰਡ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੌਰਾਨ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ, ਕੇਅਰ ਹੋਮ ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ ਕੁਝ ਸਭ ਤੋਂ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਡੂੰਘੇ ਨਿੱਜੀ ਤਜ਼ਰਬਿਆਂ ਨੂੰ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ ਰੂਪ ਦੇ ਕੇ, ਅਸੀਂ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੌਰਾਨ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ, ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੋਗ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਦੀਆਂ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸੂਚਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨਗੀਆਂ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ ਕਿ ਦੇਖਭਾਲ ਖੇਤਰ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਹੈ।

ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਨਵੀਨਤਮ ਵਿਆਪਕ ਰਿਕਾਰਡ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ, ਸਗੋਂ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿੱਖਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਐਵਰੀ ਸਟੋਰੀ ਮੈਟਰਸ ਨਾਲ ਵੀ ਜੁੜਿਆ।

ਮੈਂ ਅਪਾਹਜ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਟਰਮੀਨਲ ਆਟੋਇਮਿਊਨ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਬਚਾਅ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ... ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੌਰਾਨ, ਮੈਂ ਗੁਆਚੀ, ਇਕੱਲੀ, ਇਕੱਲੀ, ਭੁੱਲੀ ਹੋਈ ਅਤੇ ਡਰੀ ਹੋਈ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ... ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇ ਪਰ 10 ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਫ਼ੋਨ ਕਾਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਅਪਾਹਜ ਧੀ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਰੁੱਝੀ ਹੋਈ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਬਿਮਾਰ ਹੋਇਆ, ਤਾਂ ਇਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਥਕਾਵਟ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਡਰਾਉਣਾ ਅਤੇ ਬਹੁਤ, ਬਹੁਤ ਇਕੱਲਾ ਸੀ।
ਬੇਸ਼ੱਕ, ਲੋਕ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ' ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ, ਪਹਿਲੇ [ਲਾਕਡਾਊਨ] ਵਿੱਚ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਲੌਕਡਾਊਨ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਡਿਮੈਂਸ਼ੀਆ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਘਟ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ
ਪਰਿਵਾਰਕ ਸਹਾਇਤਾ। ਇਸ ਲਈ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਗੁਆ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਫ਼ੋਨ 'ਤੇ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਉਸਦੀ ਧੀ, ਪੁੱਤਰ ਜਾਂ ਪੋਤਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ।

ਪਰਿਵਾਰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕੇ। ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰੇ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਉਹ ਵਿਦਾਇਗੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ ਜਿਸਦੇ ਉਹ ਹੱਕਦਾਰ ਸਨ ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤੋੜਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਸਾਡੀ ਲੋੜ ਸੀ।

ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਖਿੜਕੀ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਕਿਉਂ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ... ਉਸਨੇ ਖਾਣਾ-ਪੀਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੁਲਾਕਾਤੀਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਸਟਾਫ ਵੱਲੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਦੇਖਭਾਲ ਦੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਤੋਂ ਉਦਾਸ ਸੀ।

ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਸੱਜਣ ਸੀ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਪਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਉਸਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ, ਦੁਬਾਰਾ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਨਰਸਿੰਗ ਹੋਮ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਸਾਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਖਰੀ ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਪਿਆ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਸਕਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪਿਆ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਸੀ, ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਭਿਆਨਕ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਦਾ ਜੇਕਰ ਇਹ ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੁੰਦਾ।

ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਬਰਨਆਉਟ ਅਤੇ ਤਣਾਅ। ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸ਼ਿਫਟਾਂ ਕਵਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੋਈ ਕੋਵਿਡ ਨਾਲ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ, ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ, ਜਾਂ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ। ਤਾਂ, ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਦਬਾਅ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਅਸੀਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ DNACPR ਦੇਵਾਂਗੇ', ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਚਲਾ ਗਿਆ, 'ਤੁਸੀਂ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਹੋ'। ਮੇਰੇ ਨਿਵਾਸੀ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਆਪਣੇ ਲਈ ਲੈਣਗੇ। ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਇੱਥੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਭੇਜੋ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਮੈਂ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ। ਮੈਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਵਾਂਗਾ।

ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਅਪੰਗਤਾ ਹੈ...ਮੈਂ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਹਿੱਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹਾਂ, ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅਪੰਗਤਾ ਵਾਲੇ ਜਾਂ ਇੱਕ ਖਾਸ ਉਮਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ 'ਤੇ 'ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਨਾ ਕਰੋ' ਨੋਟਿਸ ਲਗਾਏ ਹਨ।